"Oh kom maar eens kijken. Wat er voor jou geknutseld is." Super leuk, die Sinterklaas surprises... Of toch niet? Milledoni verzamelde de meest tenenkrommende, waargebeurde(!) surprise-trauma’s in één blog. Van beschimmelde pakken melk tot varkenspoten. Geven gaat blijkbaar lang niet altijd goed. Ai!
Mariska (35): ”Ik kreeg ooit een hondenhok als surprise. Met daarin… een varkenspoot. Ik dacht nog even dat hij van marsepein was, maar het bleek een echte te zijn. Ik, als grote dierenvriend en uiteindelijk zelfs veganist, vond het echt een nachtmerrie. Deze actie heeft Sinterklaas voorgoed verpest voor mij.”
Liselotte (23): “Surprise-fanatiekeling is mijn tweede naam. Zodra ik mijn lootje heb, sla ik compleet door. Zo ook dat ene jaar, waarin ik een gigantische racebaan met een oppervlakte van ongeveer 2 vierkante meter knutselde. Vol trots zette ik 'm in de feestruimte bij de rest van de cadeaus. Het zag er allemaal prachtig uit. Op één ‘horrorsurprise’ na. En laat dat nou net de surprise zijn die mij aan bleef staren, terwijl de stapel kleiner en kleiner werd… Ik moest het cadeau zelf pakken. Niemand wilde het aanraken. Het was een pak melk dat gedoopt was in nog natte verf en kaarsenvet. Ik wierp een blik in het pak (want hee, misschien zat daar de échte surprise wel?), maar het enige wat ik daar aantrof waren schimmelsporen. Oh en een verfrommeld briefje dat mijn gedicht moest voorstellen. Ik quote: 'Hoi Lot, Je bent echt hot, vooral met je knot. Groet Sint"
Lenke (27): “Ik heb zelf ooit uren gewerkt aan een surprise, en kreeg toen van iemand anders een cd in een tasje, zonder surprise. Met het bonnetje nog in de tas "zodat ik kon ruilen". Wat een mega teleurstelling was dat...”
Jacqueline (50): “Ik zie het nu nog voor me. Ik was tien jaar en had urenlang geknutseld aan een tot in het detail uitgevoerde stoomboot. Gespannen wachtte ik op de surprise die met liefde voor mij gemaakt zou zijn. Vol verwachting pakte ik uit. En wat kreeg ik? Een reuze-aardappel met een gleuf erin fungerend als echte spaarpot. Waanzinnig. Ik weet nog precies hoe ik me toen voelde. Ik wilde het liefst even de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter lenen en in het niets verdwijnen”
Jessica (39): “Ik kreeg een keer een pizzadoos met alleen op de bovenkant een A4’tje geplakt. Van mijn zussen! Om de lieve vrede te bewaren heb ik er niets van gezegd, maar ik stond echt met mijn mond vol tanden. Toch heeft het mijn liefde voor Sint-surprises niet aangetast. Ik ben gek op surprises! Mijn man maakt ze niet graag, dus ik maak er elk jaar twee.”
Maxime (23): “Nog steeds krijg ik de kriebels als ik ergens edelstenen zie… En dat allemaal door die ene groep-5-surprise, waarbij ik een edelsteenschijf kreeg. In een kartonnen doosje. Terwijl ik toch zo mijn best had gedaan met knutselen. Natuurlijk deed ik toen alsof het prachtig vond, maar eerlijk is eerlijk: als achtjarig roze-hockeymeisje had ik veel hobby’s. Behalve stenen verzamelen. Nog steeds ben ik getraumatiseerd. Elke keer als ik zo’n gekleurde steen zie, denk ik terug aan die surprise. En bij elk cadeau dat ik krijg, ben ik bang dat het een steen is. Gelukkig hebben de jaren erna en de surprises met mijn vriendinnen veel goedgemaakt!"
Anoniem (23): "In groep acht trok mijn allerbeste vriendin mij als lootje. Al ver van tevoren had ze mij gewaarschuwd, maar ik keek er echt naar uit, want ik wist dat zij heel creatief was. Toen was het eindelijk 5 december. Op mijn schoot werd een gedrocht van een surprise gezet. Het was een sumoworstelaar(!) gemaakt van geel traagschuim. Twee slordig afgesneden blokken als buik, vier als armen en benen en één als hoofd. Er waren gaten in gestoken als ogen en mond en 'het ding' had haar van zwarte wol. De cadeautjes waren verpakt in een kinderluier die de sumoworstelaar aan had. En waarom een Sumoworstelaar? Omdat ik vroeger Sumie werd genoemd... Het was dus een 'Sumieworstelaar'. Je kunt dus wel raden hoe mijn klasgenoten me de rest van dat jaar noemden."
Marleen (38): “Mijn vader was een keer vergeten welk lootje hij had getrokken. Toen er op pakjesavond twee surprises met mijn moeders naam erop stonden en geen met die van mij begon het duidelijk te worden dat ik geen surprise kreeg. Ik had zelf zo mijn best gedaan, het was een grote teleurstelling! Mijn vader wordt er ieder jaar aan herinnerd, zelfs al heeft hij toen alles uit de kast gehaald om het goed te maken. Inmiddels kunnen we er gelukkig heel hard om lachen.”
Vertel: heb jij ook al eens een mislukte knutselcreatie in ontvangst genomen? (Wij hopen natuurlijk van niet!)
